Route Santigron

Het werd zo stilaan tijd om nog eens op mijn blog te schrijven, want ik veronderstel dat jullie allemaal heel nieuwsgierig zijn wat ik ondertussen heb uitgespookt.

Vorige week was het de week van voorbereiden op de eigenlijke stage in het dorp. Buiten het feit dat we de directeur nog niet echt gesproken hadden en dat we dus nog steeds niet goed wisten wat we mogen verwachten, hebben we toch al een hoop activiteiten gemaakt die we in verschillende klassen konden doen. Zo bleven we toch niet bij de pakken zitten en konden we eindelijk echt beginnen…

In het weekend hebben we nog een uitstap gedaan, ditmaal naar de Vlindertuin in Lelydorp. Het is eigenlijk een kwekerij waar je alle stappen die een vlinder doormaakt voor hij vlinder is, kan bekijken. Echt wel heel boeiend om te zien en uiteraard voor leerkrachten in spé het ideale moment om materiaal te verzamelen in de vorm van foto’s! Tijdens de rondleiding kwamen we ook de schildpadden en de slangen tegen. Die laatste beesten vond ik minder schattig, zeker als ze in hun opengesperde bek een rat hebben zitten… Jammie!!

Het stond er al lang aan te komen en we hadden er al veel over horen spreken, maar zondag was het Howli Phagwa. Dat is het Hindoestaans Nieuwjaar en wordt gevierd door bijna alle inwoners van Suriname, ook de niet-hindoestanen. Je zou nu denken: Ok een nieuwjaarsfeestje, leuk, maar wat is daar nu zo speciaal aan?! Wel op die dag gooien de mensen gekleurd Phagwa-poeder over elkaar. Wij zijn dus voor alle zekerheid hele goedkope kleren gaan kopen en gelukkig, want we waren nog geen 10 minuten op het Onafhankelijkheidsplein of wildvreemde mensen die vonden dat we te proper waren, kwamen ons al aanvallen. Nog geen 5 minuten later werden we besprongen door mensen van Leri for Life en ja zo was de toon gezet… Af en toe werden we nog eens aangevallen, maar verder konden we genieten van het optreden van een Surinaamse band die Latinomuziek bracht.  Na nog een bezoekje aan de Burger King (af en toe moet je je eens laten gaan) kropen we dan toch wel vroeg in ons bedje, want de wekker ging maandag om 4u aflopen…

… om gepakt en gezakt naar Santigron te vertrekken. We gingen een week verblijven in het dorp en omdat er in het dorp geen echte winkels zijn, moesten we alles vanuit de stad meebrengen.  Chicko, onze persoonlijke (en soms gekke) taxichauffeur, kwam ons om 5u ophalen en hielp ons alles inladen in de bus. We zaten helemaal vooraan, tussen onze zakken en dozen en we vertrokken keurig op tijd…  Na 10 minuten stonden we echter terug aan de vertrekplaats van de bussen: onze bus had problemen met de remmen en reed vandaag niet meer. We mochten uitstappen want ze gingen een andere bus sturen, die gelukkig wel kwam opdagen… Met een half uur vertraging kwamen we aan in het dorp waar we onze spullen afzetten bij Lize en naar de school gingen. Ditmaal was de directeur wel aanwezig. Het gesprek met hem bracht ons niet zo veel bij. Wij deden onze plannen uit de doeken en hij keek en glimlachte naar ons. Ja, veel kwam er niet uit! We moesten alles zelf regelen met de juffen… Maar ook bij de juffen moesten we niet op heel veel uitleg of medewerking rekenen. De meeste keken ons aan en toonden ons wanneer er taal op de planning stond. Het werd ons al gauw duidelijk dat het niet gemakkelijk was om uit te leggen dat een uurtje of half uurtje taal per dag niet voldoende was om ons taalproject tot een goed einde te brengen. We deden nog een kennismakingsspel en gingen dan maar naar Lize, want wederom voelden we dat onze aanwezigheid in de andere lessen niet gewenst was. Wat ons opnieuw ook opviel: het Nederlands van de kinderen is echt héél slecht!!!!!

Maandag kroop traag voorbij terwijl we voor Lize haar huis zaten en keken naar alle dieren en mensen die passeerden. We deden ook een wandeling door het dorp waarbij we de kapiteins (de bazen van het dorp) bedankten voor hun gastvrijheid met een Belgisch Biertje (gevonden in de Choi’s – de grote goedgesorteerde  supermarkt). Toen het avond werd, kregen we antoa met rijst. Antoa is groente die een beetje lijkt op een groene tomaat, maar heel bitter smaakt. Voor de liefhebbers van bitter zeker een aanrader!!  Om 9u waren we echt wel moe en wouden we gaan slapen. Er was echter een probleem: Lize had maar 1 extra bed en er moest iemand bij haar in bed slapen! Daphné heeft zich opgeofferd. Laura en ik kropen in onze gammele bed, maar de gietende regen, de hitte en de naar het midden hellende matras zorgde ervoor dat we niet zo goed konden slapen.  Ook Daphné had bijna geen oog dicht gedaan en zal haar avontuur in het bed met moederkloek nog heel vaak vertellen… (zie: http://daphnedupont.blogspot.com)

Toen we om kwart voor 8 naar de school wilden vertrekken, hield Lize ons tegen. Als het hard regent, gaan de kinderen niet zo vroeg of helemaal niet naar school (tja, ergens ben ik al niet meer verwonderd, maar toch... ) Terwijl we schuilden voor de regen in het schooltje van Leri for Life, kwamen we tot het besluit dat verblijven bij Lize niet echt een optie meer was gezien het plaatsgebrek. Ook het feit dat we niet zo veel mochten doen in de klassen, heeft ons snel doen beslissen dat we de organisatie moesten inlichten. Sabine vertelde ons direct terug te komen naar de stad en te vergaderen met Glenn, onze begeleider…

Ons avontuur in het dorp zat er dus jammer genoeg alweer op… Een beetje aangedaan kwamen we terug in een ondergeregende stad, waar Chicko ons al snel opbeurde met zijn gekke woorden en maffe verhalen. Na een paar goede besprekingen op dinsdag en woensdag kwamen we tot het besluit om toch meer individueel met de kinderen te gaan werken in een taalklas en ons taalproject een beetje te laten varen… 

Ondertussen is het vrijdag en hebben we een hoop werk verzet. We zijn teruggegaan naar Santigron waar we ditmaal met een officiële brief van Leri for life ons vernieuwde project gingen voorstellen. We kregen groen licht van een iets lossere directeur en ook de leerkrachten beantwoorden onze vragen uitgebreid.  Vanaf nu gaan we elke woensdag, donderdag en vrijdag pendelen naar Santigron met de schoolbus en in de eerste, tweede en derde klas lesgeven tijdens het taaluur. De andere uren zullen we vullen met individuele taalbegeleiding. Het project is echt nieuw voor Leri for Life en daardoor is het nog wat zoeken, maar wij zijn de eersten die het uitproberen en dat maakt mij toch wel een beetje fier! Hopelijk wordt het ook echt iets om fier over te zijn…



De school in Santigron



Zo zie je dat ook in Suriname niet altijd alles van een leien dakje loopt en dat relativeren en  flexibel zijn echt wel nodig zijn om niet gefrustreerd te geraken. Nu wachten we in volle spanning op de komst van de meisjes uit Brownsweg om er een gezellig en ontspannen weekend van te maken…

Ik hoop dat jullie niet in slaap zijn gevallen tijdens mijn lange uiteenzetting en ben zeer benieuwd naar jullie reacties ;-)

See you!