Afgelopen week gonsde het in Villa Blauwgrond van de activiteit. Na 5 dagen met z’n drieën, is het verschil in decibels wel vrij groot, maar misschien maakt net die afwisseling het zo boeiend! Op zondag was het Laura haar verjaardag en dat betekende een hele dag verrassingen. We hebben haar onderandere geblinddoekt ontvoerd voor een “brunch” in het pannenkoeken- en poffertjescafé waar je (hoe kan je het ook raden!) pannenkoeken en poffertjes kan eten. Met wel 100 verschillende soorten zoete en hartige pannenkoeken was het voor elk van ons niet gemakkelijk om een keuze te maken. Sommigen kozen er dan maar voor om een eigen combinatie samen te stellen! We gaan dus zeker nog eens moeten teruggaan, maar ik heb voor de zekerheid ook de kaart gefotografeerd. Zo kan ik zelf thuis ook eens wat speciale gevallen uitproberen, zoals de pannenkoeken voor 18 + J Maar voor mij was het die dag nog iets te vroeg om pannenkoeken met alcohol te eten. Op maandag en dinsdag was het voor Laura, Daphné en mij voorbereiden geblazen: materiaal maken, lessen en activiteiten bedenken voor de taalklas zodat we woensdag, donderdag en vrijdag veel konden doen in het schooltje in Santigron. Het was wel leuk om eindelijk nog eens goed te kunnen doorwerken, aan iets waarvan we weten dat we het ook echt kunnen uitvoeren!
Woensdagochtend moesten we dan weer vroeg uit de veren om naar Santigron te gaan, waar we die dag met de 3e klas aan de slag gingen. De taalles die we voorzien hadden, verliep vrij goed, behalve dat de leerkracht van de 3e klas te pas en te onpas onderbrak om het te vertalen in het Saramacaans. De leerkracht vertelde ons nadien dat het niet anders kan dan met vertalen, want dat de leerlingen het toch niet begrijpen. Ja voor mij was het dan wel duidelijk waarom die kinderen geen moeite doen om Nederlands te spreken en te begrijpen. Het wordt toch allemaal vertaald, ik zou ook geen moeite doen! Trouwens, alle leerkrachten spreken in de klas en zelfs tijdens de les taal Saramacaans, ongelooflijk, maar het verklaart wel veel…
De taalklas mogen we van Mr. Baisi, het schoolhoofd, op een plateau met een rieten dak boven geven, weer een nieuwe ervaring: lesgeven in open lucht! Ik heb al een nadeel ontdekt: als er wind is, waaien de papieren weg!! Het was nog even zoeken naar stoelen en tafels, maar die werden ons uiteindelijk gebracht door enkele leerlingen van de 4e klas. Ook de dagen die er op volgden, mochten we in geen geval zelf de tafels en stoelen versleuren. Nee, de stoute leerlingen van de klas moeten de stagiaires helpen! Tja… wie ben ik dan om er iets op te zeggen!? Gewoon laten gebeuren dan maar! Via allerlei kleine testjes probeerden we te achterhalen wat precies de grootste noden van de leerlingen waren, maar het werd ons al snel duidelijk dat er heel veel dringende noden waren. Het niveau van de kinderen is echt heel laag en we zullen dus bij elk kind op verschillende vlakken (spreken, schrijven, lezen) moeten werken. Sommige kinderen van de 3e klas kunnen zelfs amper lezen! Enkel luisteren lijkt nog goed te gaan, maar of ze alles begrijpen wat we zeggen is ten zeerste de vraag! De kinderen zeggen ook de hele tijd: “Ja juf”, op alles! 
Een kennismakingsgesprekje verloopt dan algauw als volgt:
- “Wat is je lievelingskleur?”
- “Ja juf!”
- “Hoeveel zussen en broers heb je?”
- “Ja juf!”
- “Hoe heten je broers?”
- “Ja juf!”
- “Ok, we gaan iets anders doen!”
- “Ja juf!”
- “Ja juf!”
Heel frustrerend!!
Donderdag was het dan de beurt aan de 2e klas en vrijdag de 1e klas. Ook daar stelden we net hetzelfde vast… We weten dus wat te doen met de kinderen de komende weken! Ik denk wel dat de kinderen ons stilletjes aan gewoon beginnen te worden. In het begin keken ze echt wel heel raar en verlegen, want ja 3 blanke meisjes dat valt wel op natuurlijk! Zelf heb ik niet echt het gevoel anders te zijn, maar door hun blikken besef je maar al te snel dat je anders bent. Vrijdag waren de kleutertjes toch wel al heel gewend aan onze aanwezigheid op school en ze wouden allemaal eens voelen aan onze huid. Het leek wel een weddenschap. Heel grappig toen ze merkten dat het eigenlijk niet anders aanvoelde, maar ze wouden ons toch precies niet meer loslaten. Wij vinden dat niet erg, want het zijn stuk voor stuk allemaal schattige kindjes.
Verder hadden we hier de afgelopen week andere kleine probleempjes genaamd mieren! Die beesten kennen echt geen gêne en kruipen overal in. We hadden ze in het begin van maart al in onze suiker, waardoor we de suiker nu in zelfgerecycleerde glazen potten doen, maar nu kruipen ze ook echt overal in: de nog GESLOTEN cornflakes, de koekjes, het brood,… Niets in veilig voor die beesten! We proberen alles zo goed mogelijk af te sluiten, in dozen of glazen potten te doen, maar dan nog vinden ze vaak hun weg naar binnen… Alle mogelijke oplossingen zijn dus meer dan welkom. (geen zoetigheid kopen is geen optie!!)
De afgelopen dagen zijn Daphné en ik gaan eten bij de warungs, op 5 minuten stappen van waar we wonen. Een warung is een kleine eettent waar je lekker Javaans kan gaan eten of afhalen. Het is echt spotgoedkoop (omgerekend ongeveer € 3!) en heel lekker! Het lijkt een beetje op Chinees eten met bami en nasi, maar ook andere gekke namen staan op de menukaart, zoals Saoto (een soort kippensoep) en teloh (gestoofde cassave). Spannend dus als je zoiets vraagt, niet wetende wat je op je bord zal krijgen! Er zijn veel van die warungs naast elkaar en we zullen dus nog vaak moeten teruggaan om ze allemaal een bezoekje te brengen en om de hele kaart eens uit te proberen. Ook de plaatselijke bevolking gaat naar de warungs en ’s avonds is het in de straat een drukte van jewelste. Je zou kunnen zeggen dat de warungs hier zijn wat de frietkoten in België zijn: druk, maar o zo lekker! Mmmm frietjes van het frietkot, ik kijk er nu al naar uit…
Tan Bun!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten