Over links fietsen en verrassingen in de cornflakes

Hallo blogvolgers,

Alles kabbelt hier rustig verder, zeker nu het weekend is. Onder het Surinaams motto ‘no span’ (maak je niet druk) zijn we nog enkele dagen aan het ontspannen, voor de echte stage begint… Waar wij ons dan mee bezig houden? Ha, goede vraag!

Vrijdagmiddag deden we onze was. Op zich niets speciaals, ware het niet dat je bij de wasmachine moet blijven, want elk kwartier mag je het water veranderen. Een zeer rustige bezigheid dus die we gerust konden combineren met luilekker zonnen. Je ziet dat we ons al helemaal hebben aangepast… De was drogen dat was wel iets anders. Door de vochtigheid gaat het drogen niet zo gemakkelijk, en omdat er af en toe wel eens een bui uit de lucht valt, hebben we dan maar besloten om wasdraden te spannen op ons overdekt terras.



Frostie De Gekko


Op zaterdagochtend heb ik dan kennisgemaakt met een ander leuk tropisch gegeven, namelijk tropische diertjes. Nietsvermoedend nam ik aan de ontbijttafel de cornflakes, ik deed de doos open, keek er (gelukkig!!) in en dacht: “hé wat doet dat groen blaadje hier in!?” Tot ik zag dat het blaadje ogen had en bewoog… Er zat een gekko in de cornflakes. We hebben het diertje dan bevrijd, want op zich is het geen vies beest, alleen is het even verschieten als er je twee oogjes aankijken vanuit de doos cornflakes…

Ondertussen hebben we ook al een kakkerlak op bezoek gekregen en uiteraard ook de onvermijdelijke muggen. De eerste dagen lieten ze mij gerust, maar sinds vrijdag kunnen ze blijkbaar ook mijn bloed goed smaken. Gevolg: 15 dikke rode bobbels verspreid over mijn benen en armen. Als je dan weet dat Dorien er zo’n 50-tal heeft, valt het bij mij wel nog mee, maar dat jeukt zo!!!!  Mijn eerste busje DEET is er al aan en mijn tube Fenigel is ook al vrij leeg en we zijn hier nog geen week! Dat vraagt om een andere tactiek, alleen de welke?! Iemand een idee?!

Ohja, we zijn sinds vrijdag ook legaal voor lange tijd in het land. Daarvoor moesten we een bezoek brengen aan de vreemdelingenpolitie. Al na een kwartiertje stonden we terug buiten met een stempel in ons paspoort waarop staat dat we tot 29 mei mogen blijven, joepie!

Sinds gisteren ben ik ook de trotse huurder van studentenfiets  met achteruittraprem nummer 204. Met de hollandse fiets had ik geen problemen, maar dat links rijden is toch echt wel wennen! Er zijn ook geen fietspaden en de auto’s zoefen echt wel heel dichtbij. Volgens de vrouw van het verhuurbedrijf zijn er enkele regels om het fietsen te overleven:

-          Je fietst altijd links

-          Je mag niet met twee op de fiets (mag in België eigenlijk ook niet)

-          Je rijdt nooit met twee naast elkaar

-          Je hebt als fietser nooit voorrang (maar echt nooit hé!)

-          Als je oversteekt, is het ieder voor zich telkens kijken, want ze houden echt geen rekening met een groep fietsers

De eerste drie regels zijn eigenlijk heel logisch, maar bij die laatste twee is het echt wel aanpassen. In België kan je je als fietser wel vrij veel permitteren, want autobestuurders houden (meestal) wel rekening met je, maar hier… ze rijden maar en jij moet maar zien dat je het overleeft, brrrr!  En ja dat toeteren ook altijd… De meest favo-bezigheid van automobilisten hier is blijkbaar toeteren. Voor echt alles duwen ze op hun claxon, en dan al zeker als ze blanke studenten voorbijsteken.

 Verder hebben we dit weekend gezwommen, uit eten gegaan, gepoetst en opgeruimd… Ons huisje is nu spik en span, vooral dankzij Caro en Laura’s schuurinspanningen. We zijn helemaal klaar om er in te vliegen!!!!



Onze eerste avond uit eten...