Stilaan verstrijken de dagen op onze kalender. Vanaf vandaag is het nog net geen 6 weken meer voor we terug zijn op Shiphol, en we willen nog zo veel doen!
De afgelopen weken zijn we zo wat in een routine terechtgekomen van voorbereiden en naar Santigron gaan. Het vroege opstaan om de school bus te nemen, wende niet, maar de busrit leek telkens sneller gedaan te zijn. Sliepen we misschien iets meer dan anders?
De kinderen weten nu echt wel wie we zijn en de meesten zijn niet meer verlegen. Ik denk, aan hun gezichtjes te zien, dat ze toch wel blij zijn om ons te zien. Ze werken ook allemaal heel flink mee en zijn licht teleurgesteld als hun half uur individuele begeleiding er alweer op zit. Dan moeten we even streng zijn en hen aanporren terug naar de klas te gaan, want anders zitten we binnen de kortste keren met de hele klas onder onze hut/taalklas…
Vorige donderdag zag onze dag er even anders uit. De juf van de 2e klas was afwezig en normaal nemen we op donderdag net de 2e klas. Maar aangezien de kinderen naar huis mogen indien de juf afwezig is, hadden we maar twee opties: ofwel namen we de hele klas samen en deden IETS, ofwel lieten we de kinderen naar huis gaan en dan deden wij niets van de hele voormiddag. Logisch dat we voor optie N° 1 gegaan zijn! Zonder enige voorbereidingstijd hebben we dan met de kinderen allerlei talige spelletjes gespeeld. Ze schreven ook een echte brief aan de kindjes van Brownsweg. Het was af en toe wel even zoeken, maar ik ben toch blij en fier dat we hen de hele voormiddag nuttig hebben kunnen bezighouden. Veel beter dan dat ze gewoon terug naar huis zouden gegaan zijn, toch?! De kinderen vonden het ook heel leuk en wat vooral belangrijk is, ze hebben toch wel wat Nederlands gesproken. Ik vermoed zelfs gemiddeld meer dan op een gewone schooldag…
Er was toch iets wat me die dag opviel, waar ik nog niet over verteld heb. Toen ik een jongen aanmoedigde om even te zwijgen en te luisteren en hij dat niet meteen deed, stapte ik naar hem toe om naast hem te gaan staan… De jongen dacht dat ik hem een mep ging verkopen en dook bijna onder zijn stoel. Ik heb hem toen wel gezegd dat ik hem niet ging slaan, maar hij geloofde er toch precies niet al te veel van. Ook daarna was er een soortgelijk incident met die jongen, hij moet dus toch wel schrik hebben voor slagen. Het is dan ook een nog vaak gebruikte straf op heel wat scholen in Suriname. Zelf noemen ze het ‘zwepen’ of 'meppen' geven. We hadden het twee weken geleden live mogen meemaken en de juf kwam ons nadien (zeer fier) vertellen: “ik heb echt zo hard gemept als ik kon!”. Ook andere, vernederende straffen worden gebruikt om de kinderen onder de knoet te houden, zoals: voor de hele school een gebedslied zingen, de toiletten poetsen,vernederd worden tijdens een preek van het onderschoolhoofd, … Te pas en te onpas worden de kinderen ook uit de klas gezet. Ik geloof ook niet dat het nog werkt. De kinderen krijgen een mep, moeten iets doen, maar hun gedrag verandert niet. En ben je dan verwonderd dat ze ook op elkaar slaan? Nee toch! En ja, dan begint het weer van vooraf aan: jij slaat een kind, jij krijgt slaag van de juf… Het is een vicieuze cirkel en de leerkrachten doen er gewoon vlotjes in mee. En het schoolhoofd? Die staat er bij en die kijkt er naar, letterlijk! Hij spreekt niet tegen de kinderen, zit in zijn lokaaltje en laat alles over aan de juffen.
Deze week is het nog werken geblazen en dan begint ook hier de paasvakantie. Het weer wordt alsmaar beter (lees: het wordt alsmaar heter!) en een verfrissende plons in het zwembad is echt dus onontbeerlijk… Een geluk dat we een abonnement hebben!!
In de vakantie gaan we enkele uitstappen doen. In de planning zitten al zeker de schildpadden op Matapica, vissen naar piranha’s op het Brokopondo-stuwmeer en een fietstocht naar de oude plantages!
Mooi weer en tripjes liggen dus in het vooruitzicht, maar nu eerst terug aan de slag…
Tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten