In Suriname leven verschillende volkeren vredig met elkaar. Javanen, Chinezen, Hindoestanen, Creolen, een paar Nederlanders, … Als je al iets over Suriname hebt opgezocht, zou je dit wel al eens moeten tegengekomen zijn. Als Belg ben je dan natuurlijk heel nieuwsgierig hoe dat dan wel in zijn werk gaat, hoe al die verschillende culturen en godsdiensten hier kunnen samenleven…
Nu moet je weten, reisbrochures pakken graag uit met verhalen die niet altijd de waarheid zijn. Maar op het eerste gezicht zou je de boekjes gaan geloven. Er staan hier in Paramaribo inderdaad een kerk en een moskee vredig naast elkaar te wezen. Maar schijn zou wel eens kunnen bedriegen… De schijn wordt wel heel hoog gehouden en de mensen zullen ook in eerste instantie zeggen dat ze allemaal vredig samenleven. Tot je iets beter kijkt, of luistert naar bijvoorbeeld de taxichauffeur van Javaanse afkomst. Als hij op straat een Creool ziet passeren, zal hij het ook niet nalaten om er iets over te zeggen. Ook vertelt hij welke criminele feiten al die creolen op hun kerfstok hebben. Met de woorden “het zijn toch altijd zij die er bij betrokken zijn” kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat onze vriendelijke taxichauffeur eigenlijk een beetje racistisch is. Nu ja, één man maakt natuurlijk de zaak niet… Grondiger onderzoek was aangewezen. Na wat rondvragen en praatjes maken met mensen, werd ons vermoeden bevestigd: de verschillende bevolkingsgroepen leven hier naast elkaar, niet met elkaar en tot zolang ze geen baat zien in een verstandhouding met een andere, zullen ze ook ver van elkaar wegblijven. Hebben ze er echter eigen belang bij, ja dan...
Al die verschillende culturen en groeperingen hier, zorgen natuurlijk voor een waaier aan ervaringen… Maar mijn voorkeur gaat voorlopig toch wel naar de Chinezen. De meeste Chinezen hier baten een winkel uit. Dat kan variëren van 3 rayons over 12 rayons tot een heuse grote supermarkt. Bij ons in de straat, op twee huizen van onze verblijfplaats, is er zo’n 3-rayonnige-winkel. En de eerste keer toen ik binnenstapte, dacht ik: ”Oei, ga ik hier wel iets vinden naar mijn zin?!” Maar hé, ze hebben ook bekende merken zoals Coca-cola en Colgate… Het is gerieflijk zo’n winkeltje in de buurt. Wij kopen er ons water, kaas, boter, herlaadkaarten voor de gsm, … Voor de echte boodschappen gaan we naar een grotere supermarkt. Al naar gelang onze drang naar Westers eten gaan we dan naar de Choi (vergelijkbaar met Delhaize), Tulip of Best markt. Deze laatste is zo’n voorbeeld van een grote Chinese supermarkt waar alles net iets minder duur is… Goed om weten toch?!
Nu vraag jij je waarschijnlijk af: wat is er nu in godsnaam zo leuk aan een chinees winkeltje?! De mensen natuurlijk! In al die kleine winkeltjes zijn de mensen ongelooflijk vriendelijk, ze lachen de hele tijd (ken je andere Chinezen?) Er is maar één probleem: zij verstaan ons niet en wij verstaan hen niet! We communiceren meestal in een mengeling van enkele woorden, cijfers op de kassa en erg gearticuleerde en gegesticuleerde woorden en gebaren. En dat levert dan ook heel wat gelach van onze kant op.
Gisteren gingen we 6 grote flessen water halen. Omdat het al laat op de avond was, moesten we het vragen via een luikje (zoals bij de apotheker). Ik vraag dus – met heel veel articulatie:”Graag 6 (ik toon 6 vingers) grote (ik toon mijn handen ver uit elkaar) flessen WATER (ik doe het gebaar van drinken).” Je zou denken dat ze nu met alle mogelijke dranken uit haar afdeling dranken zal gaan komen, maar nee hoor: ze loopt er naartoe, wijst iets aan. Ik doe: Nee nee ernaast (en gebaar naar rechts) nee daarnaast (gebaar nog eens naar rechts) JAAAA! Onze 6 flessen water komen onze kant op.
Dan komt het betalen. Doordat ze via een luikje werkt, kan ze niets tonen op de kassa. Het wordt dus spreken.
Zij: “eeeetie euro’s”
Ik: “excuseer, hoeveel?”
Zij “eeetie EURO’s!!”
Ik: “tien?”
Zij: “EEEETIE EURO’S”
Ik geef haar dan maar een briefje van 50 SRD voor de zekerheid…. Ze geeft wisselgeld terug (eeetie is dus gewoon eightteen, en euro's moet dus dollars zijn). Daarna lacht ze al haar tanden bloot en zegt: ”Daadaaaa (met het bijhorende gebaar, uiteraard!)”
Dit is natuurlijk een zeer vermoeiend spelletje en eigenlijk heb ik nu zin in snoepjes, alleen weet ik niet goed hoe ik daar aan moet beginnen met gebaren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten