Route Santigron

Het werd zo stilaan tijd om nog eens op mijn blog te schrijven, want ik veronderstel dat jullie allemaal heel nieuwsgierig zijn wat ik ondertussen heb uitgespookt.

Vorige week was het de week van voorbereiden op de eigenlijke stage in het dorp. Buiten het feit dat we de directeur nog niet echt gesproken hadden en dat we dus nog steeds niet goed wisten wat we mogen verwachten, hebben we toch al een hoop activiteiten gemaakt die we in verschillende klassen konden doen. Zo bleven we toch niet bij de pakken zitten en konden we eindelijk echt beginnen…

In het weekend hebben we nog een uitstap gedaan, ditmaal naar de Vlindertuin in Lelydorp. Het is eigenlijk een kwekerij waar je alle stappen die een vlinder doormaakt voor hij vlinder is, kan bekijken. Echt wel heel boeiend om te zien en uiteraard voor leerkrachten in spé het ideale moment om materiaal te verzamelen in de vorm van foto’s! Tijdens de rondleiding kwamen we ook de schildpadden en de slangen tegen. Die laatste beesten vond ik minder schattig, zeker als ze in hun opengesperde bek een rat hebben zitten… Jammie!!

Het stond er al lang aan te komen en we hadden er al veel over horen spreken, maar zondag was het Howli Phagwa. Dat is het Hindoestaans Nieuwjaar en wordt gevierd door bijna alle inwoners van Suriname, ook de niet-hindoestanen. Je zou nu denken: Ok een nieuwjaarsfeestje, leuk, maar wat is daar nu zo speciaal aan?! Wel op die dag gooien de mensen gekleurd Phagwa-poeder over elkaar. Wij zijn dus voor alle zekerheid hele goedkope kleren gaan kopen en gelukkig, want we waren nog geen 10 minuten op het Onafhankelijkheidsplein of wildvreemde mensen die vonden dat we te proper waren, kwamen ons al aanvallen. Nog geen 5 minuten later werden we besprongen door mensen van Leri for Life en ja zo was de toon gezet… Af en toe werden we nog eens aangevallen, maar verder konden we genieten van het optreden van een Surinaamse band die Latinomuziek bracht.  Na nog een bezoekje aan de Burger King (af en toe moet je je eens laten gaan) kropen we dan toch wel vroeg in ons bedje, want de wekker ging maandag om 4u aflopen…

… om gepakt en gezakt naar Santigron te vertrekken. We gingen een week verblijven in het dorp en omdat er in het dorp geen echte winkels zijn, moesten we alles vanuit de stad meebrengen.  Chicko, onze persoonlijke (en soms gekke) taxichauffeur, kwam ons om 5u ophalen en hielp ons alles inladen in de bus. We zaten helemaal vooraan, tussen onze zakken en dozen en we vertrokken keurig op tijd…  Na 10 minuten stonden we echter terug aan de vertrekplaats van de bussen: onze bus had problemen met de remmen en reed vandaag niet meer. We mochten uitstappen want ze gingen een andere bus sturen, die gelukkig wel kwam opdagen… Met een half uur vertraging kwamen we aan in het dorp waar we onze spullen afzetten bij Lize en naar de school gingen. Ditmaal was de directeur wel aanwezig. Het gesprek met hem bracht ons niet zo veel bij. Wij deden onze plannen uit de doeken en hij keek en glimlachte naar ons. Ja, veel kwam er niet uit! We moesten alles zelf regelen met de juffen… Maar ook bij de juffen moesten we niet op heel veel uitleg of medewerking rekenen. De meeste keken ons aan en toonden ons wanneer er taal op de planning stond. Het werd ons al gauw duidelijk dat het niet gemakkelijk was om uit te leggen dat een uurtje of half uurtje taal per dag niet voldoende was om ons taalproject tot een goed einde te brengen. We deden nog een kennismakingsspel en gingen dan maar naar Lize, want wederom voelden we dat onze aanwezigheid in de andere lessen niet gewenst was. Wat ons opnieuw ook opviel: het Nederlands van de kinderen is echt héél slecht!!!!!

Maandag kroop traag voorbij terwijl we voor Lize haar huis zaten en keken naar alle dieren en mensen die passeerden. We deden ook een wandeling door het dorp waarbij we de kapiteins (de bazen van het dorp) bedankten voor hun gastvrijheid met een Belgisch Biertje (gevonden in de Choi’s – de grote goedgesorteerde  supermarkt). Toen het avond werd, kregen we antoa met rijst. Antoa is groente die een beetje lijkt op een groene tomaat, maar heel bitter smaakt. Voor de liefhebbers van bitter zeker een aanrader!!  Om 9u waren we echt wel moe en wouden we gaan slapen. Er was echter een probleem: Lize had maar 1 extra bed en er moest iemand bij haar in bed slapen! Daphné heeft zich opgeofferd. Laura en ik kropen in onze gammele bed, maar de gietende regen, de hitte en de naar het midden hellende matras zorgde ervoor dat we niet zo goed konden slapen.  Ook Daphné had bijna geen oog dicht gedaan en zal haar avontuur in het bed met moederkloek nog heel vaak vertellen… (zie: http://daphnedupont.blogspot.com)

Toen we om kwart voor 8 naar de school wilden vertrekken, hield Lize ons tegen. Als het hard regent, gaan de kinderen niet zo vroeg of helemaal niet naar school (tja, ergens ben ik al niet meer verwonderd, maar toch... ) Terwijl we schuilden voor de regen in het schooltje van Leri for Life, kwamen we tot het besluit dat verblijven bij Lize niet echt een optie meer was gezien het plaatsgebrek. Ook het feit dat we niet zo veel mochten doen in de klassen, heeft ons snel doen beslissen dat we de organisatie moesten inlichten. Sabine vertelde ons direct terug te komen naar de stad en te vergaderen met Glenn, onze begeleider…

Ons avontuur in het dorp zat er dus jammer genoeg alweer op… Een beetje aangedaan kwamen we terug in een ondergeregende stad, waar Chicko ons al snel opbeurde met zijn gekke woorden en maffe verhalen. Na een paar goede besprekingen op dinsdag en woensdag kwamen we tot het besluit om toch meer individueel met de kinderen te gaan werken in een taalklas en ons taalproject een beetje te laten varen… 

Ondertussen is het vrijdag en hebben we een hoop werk verzet. We zijn teruggegaan naar Santigron waar we ditmaal met een officiële brief van Leri for life ons vernieuwde project gingen voorstellen. We kregen groen licht van een iets lossere directeur en ook de leerkrachten beantwoorden onze vragen uitgebreid.  Vanaf nu gaan we elke woensdag, donderdag en vrijdag pendelen naar Santigron met de schoolbus en in de eerste, tweede en derde klas lesgeven tijdens het taaluur. De andere uren zullen we vullen met individuele taalbegeleiding. Het project is echt nieuw voor Leri for Life en daardoor is het nog wat zoeken, maar wij zijn de eersten die het uitproberen en dat maakt mij toch wel een beetje fier! Hopelijk wordt het ook echt iets om fier over te zijn…



De school in Santigron



Zo zie je dat ook in Suriname niet altijd alles van een leien dakje loopt en dat relativeren en  flexibel zijn echt wel nodig zijn om niet gefrustreerd te geraken. Nu wachten we in volle spanning op de komst van de meisjes uit Brownsweg om er een gezellig en ontspannen weekend van te maken…

Ik hoop dat jullie niet in slaap zijn gevallen tijdens mijn lange uiteenzetting en ben zeer benieuwd naar jullie reacties ;-)

See you!

Cultuur O' Schok

Gisteren was het eindelijk zover en gingen we voor een korte verkenning naar Santigron, het dorp waar we stage gaan lopen. We moesten om 4u ’s nachts opstaan, om de stadsbus van half 6 te kunnen nemen!!  Na een rit  van meer dan een uur, waarvan het laatste stukje over een zeer hobbelige weg, kwamen we dan aan in het dorp. We hadden horen zeggen dat Santigron stilaan meer begon te verstedelijken, omdat het niet zo ver van Paramaribo ligt. Maar eerlijk gezegd vond ik het niet echt verstedelijkt. Het waren allemaal houten huisjes die kriskras door elkaar stonden. Hier en daar zag je wel een stenen huis en een enkele auto, was dat misschien de verstelijking? Lize, onze gastvrouw en juf van het leri-for-life schooltje in het dorp, stond ons op te wachten. We liepen met haar naar haar huis en kregen thee in een houten hutje dat het schooltje bleek te zijn… Plots stonden er 5 schattige kindjes aan de hut, de ene blootvoets, de andere met sandaaltjes en nog een andere met een boekentasje. Het was dus al snel rond gegaan in het dorp dat er twinners aangekomen waren en dus dachten ze dat er die dag klas was. Jammer genoeg voor hen kwamen we die dag niet om te helpen in het schooltje. We hebben even met hen gespeeld en we merkten meteen op dat ze bijna geen Nederlands verstaan.  Waarschijnlijk zullen de kinderen van de lagere school ook niet zo goed Nederlands verstaan… Dat wat wordt een zware klus!

Rond 9u bracht Lize ons naar de basisschool. Daar bleek dat de directeur afwezig was. De onderdirecteur en juf van de 6^e klas wist niet van onze komst. We hebben dan maar ons stagerooster gegeven en gevraagd of ze ons deze week konden terug bellen. Het was echt jammer dat ze blijkbaar niets wisten dat we die dag gingen komen, want daardoor hadden we alle drie het gevoel dat we niet echt welkom waren. We hebben nog even een kijkje genomen in de klassen en zijn dan maar terug gegaan in de hoop dat we snel iets horen van de directeur. Het zijn net zoals bij ons 6 klassen – van het eerste tot het zesde leerjaar. De aantallen verschillen per klas nogal, maar er zitten nooit meer dan 20 leerlingen, wat natuurlijk voor ons echt wel een luxe is. Zo kunnen we wat individueler gaan werken. De klassen bevinden zich in een soort van paviljoen, waarvan de ramen open zijn, natuurlijk! Je hoort dus in de ene klas alles wat ze in de andere klas zeggen. Nu ja dat is in België ook soms wel het geval als de muren niet echt stevig zijn…  In de klassen zelf is er heel weinig materiaal aanwezig en het viel op dat sommige borden bomvol stonden geschreven. Er was wel een bibliotheek aanwezig en ze zijn bezig met de bouw van een mediatheek (is dit dan misschien de verstelijking?)

Terug bij Lize hebben we onze cracotten met tonijn uit blik gegeten. Met een mes hebben we dat blik open gewrikt. Het was geen gezicht, maar kom, we hadden eten! Waarschijnlijk zullen we de weken dat we in de dorpen zijn vooral moeten overleven van zo’n dingen, want er is hier niet zo veel en ja verse dingen bederven hier met de warmte heel snel!

We zijn nog even naar de rivier gaan kijken, want daar mogen we ons in wassen EN de afwas in doen… Mmmmm ja, dat zullen we nog wel zien! We kunnen ons ook wassen aan een emmer met water dat uit een kraantje komt, en ik denk dat het eerder dat zal worden! We passeerden op een gegeven moment aan een hut waar de menstruerende vrouwen in verblijven, want tijdens hun menstruatie mogen ze niet in hun eigen huis blijven omdat het als onrein beschouwd wordt. Ik was toch wel even geschokt dan, want echt waar, het leken precies meer stallen voor koeien dan een huis! En gewoon ook het feit dat ze niet in hun eigen huis mogen blijven, vind ik zó raar! Dat was toch even slikken. Hygiënisch zou ik het ook niet noemen, al die vrouwen bij elkaar! (verstelijking is hier ver zoek, me dunkt!)

Dan was het alweer tijd om afscheid te nemen van Lize en terug naar de stad te gaan. Deze keer konden we met de schoolbus mee, en al snel (zeker als je slaapt tijdens de rit) stonden we terug in de bruisende stad Paramaribo…  Wat een verschil in anderhalf uur tijd!!

Fa Waka? Bun!

Er is alweer een week voorbij gegaan in het niet zo zonnige Suriname. Inderdaad, het weer is echt niet om over naar huis te schrijven, maar ik doe het toch! Het heeft al elke dag geregend, maar echt niet normaal – het kan toch echt niet meer harder – geregend!  (even een kleine mededeling voor mijn zus: ja er zijn hier ook veel bubbelvriendjes zoals op het dak!)

Dinsdag hebben we voor het eerst een echt tripje gemaakt en het was meteen een voltreffer! Via twee andere meisjes hier in Villa Blauwgrond kregen we het telefoonnummer van Shaid Bootsman. Nee, dat is niet zijn achternaam, maar de mannen die hier een boot hebben, noemen zichzelf wel zo… Wel een beetje spannend om af te spreken met iemand vreemd om er een uitstap mee te gaan doen, maar via die plaatselijke mensen is het wel veel goedkoper voor sommige uitstappen. Onze schrik bleek ongegrond, het was een hele vriendelijke man. Van zodra we vertrokken waren, gaf hij ons over alles wat we konden zien uitleg. Na een half uurtje varen over de Surinamerivier, aan de samenvloeiing met de Commewijne,  verschenen ineens uit het niets de dolfijnen. Eerst zagen we er een zwarte vin, dan een paar donkere ruggen en dan ineens aan de andere kant een snoet en een staart … We tuurden over de watervlakte en zagen er geregeld verschijnen. Meer dan een uur bleven we “Oh’s en Ah’s” roepen . Soms zagen we grote groepen en af en toe kregen we het buikje van zo’n tuimelaar te zien.  

Daarna bracht Shaid ons naar Braamspunt. Volgens de reisgids moest dit een ongerept stukje strand zijn, zonder al te veel toeristen. Over die toeristen had de gids het juist, er was geen kat (maar wel veel honden) te vinden. Maar dat ongerept, daar heb ik toch mijn twijfels bij, want ik heb er toch wel redelijk wat vuil gezien. Bij het uitstappen werden we direct besnuffeld door een familie zwerfhonden en aangezien we de enige op het strandje waren, zijn ze ons blijven volgen tot we weer aan boord gingen. Lang zijn we daar niet gebleven, want het begon steeds harder te regenen… Terug in de boot brachten we nog een bezoekje aan een sardienen- en garnalenvisser. We kregen nog enkele andere exemplaren te zien, soms echt wel gekke vissen! Als laatste stopten we die dag bij Fort New Amsterdam . Het 18^e eeuws fort moest  de plantages aan de Surinamerivier beschermen, maar blijkbaar zou het niet lang stand hebben gehouden. Toen we rondliepen op het domein bedacht ik ook dat het ook niet zo onlogisch is dat het geen stevig fort was: het was totaal niet overzichtelijk!!

Terug thuis deed ik een minder leuke ontdekking: mijn schouders waren heel erg verbrand. Ondanks mijn 50+ zonnecrème had de zon mij weer te grazen genomen, en ze had niet ineens voluit geschenen! Het wordt dus echt opletten geblazen…

Wat betreft de stage zijn we nu toch stilaan wat wijzer geworden. Maandag hebben we kennis gemaakt met de juffen van de peuterschooltjes van Santigron en Brownsweg. Bij hen zullen we logeren als we in dorpen zijn voor stage. Komende maandag (14 maart) gaan we al voor een dagje op verkenning naar ons dorp en dan zal er hopelijk nog veel meer duidelijk worden. Woensdag hadden we dan een vergadering met de mensen van Leri for life, waardoor het eindelijk allemaal iets duidelijker werd… Je ziet, het komt wel allemaal, alleen vraagt het een beetje tijd… Ook het Santigron-team (Laura, Daphné en ik) heeft al overleg gepleegd en ik begin er als maar meer zin in te krijgen. Hopelijk keurt de directeur van de school maandag ons project goed en kunnen we over  9 dagen echt beginnen met lesgeven.

Vandaag (zondag) gaan we toch proberen om nog eens te gaan zwemmen in een hotel hier niet zo ver vandaan, als het tenminste niet weer begint te regenen…

Over links fietsen en verrassingen in de cornflakes

Hallo blogvolgers,

Alles kabbelt hier rustig verder, zeker nu het weekend is. Onder het Surinaams motto ‘no span’ (maak je niet druk) zijn we nog enkele dagen aan het ontspannen, voor de echte stage begint… Waar wij ons dan mee bezig houden? Ha, goede vraag!

Vrijdagmiddag deden we onze was. Op zich niets speciaals, ware het niet dat je bij de wasmachine moet blijven, want elk kwartier mag je het water veranderen. Een zeer rustige bezigheid dus die we gerust konden combineren met luilekker zonnen. Je ziet dat we ons al helemaal hebben aangepast… De was drogen dat was wel iets anders. Door de vochtigheid gaat het drogen niet zo gemakkelijk, en omdat er af en toe wel eens een bui uit de lucht valt, hebben we dan maar besloten om wasdraden te spannen op ons overdekt terras.



Frostie De Gekko


Op zaterdagochtend heb ik dan kennisgemaakt met een ander leuk tropisch gegeven, namelijk tropische diertjes. Nietsvermoedend nam ik aan de ontbijttafel de cornflakes, ik deed de doos open, keek er (gelukkig!!) in en dacht: “hé wat doet dat groen blaadje hier in!?” Tot ik zag dat het blaadje ogen had en bewoog… Er zat een gekko in de cornflakes. We hebben het diertje dan bevrijd, want op zich is het geen vies beest, alleen is het even verschieten als er je twee oogjes aankijken vanuit de doos cornflakes…

Ondertussen hebben we ook al een kakkerlak op bezoek gekregen en uiteraard ook de onvermijdelijke muggen. De eerste dagen lieten ze mij gerust, maar sinds vrijdag kunnen ze blijkbaar ook mijn bloed goed smaken. Gevolg: 15 dikke rode bobbels verspreid over mijn benen en armen. Als je dan weet dat Dorien er zo’n 50-tal heeft, valt het bij mij wel nog mee, maar dat jeukt zo!!!!  Mijn eerste busje DEET is er al aan en mijn tube Fenigel is ook al vrij leeg en we zijn hier nog geen week! Dat vraagt om een andere tactiek, alleen de welke?! Iemand een idee?!

Ohja, we zijn sinds vrijdag ook legaal voor lange tijd in het land. Daarvoor moesten we een bezoek brengen aan de vreemdelingenpolitie. Al na een kwartiertje stonden we terug buiten met een stempel in ons paspoort waarop staat dat we tot 29 mei mogen blijven, joepie!

Sinds gisteren ben ik ook de trotse huurder van studentenfiets  met achteruittraprem nummer 204. Met de hollandse fiets had ik geen problemen, maar dat links rijden is toch echt wel wennen! Er zijn ook geen fietspaden en de auto’s zoefen echt wel heel dichtbij. Volgens de vrouw van het verhuurbedrijf zijn er enkele regels om het fietsen te overleven:

-          Je fietst altijd links

-          Je mag niet met twee op de fiets (mag in België eigenlijk ook niet)

-          Je rijdt nooit met twee naast elkaar

-          Je hebt als fietser nooit voorrang (maar echt nooit hé!)

-          Als je oversteekt, is het ieder voor zich telkens kijken, want ze houden echt geen rekening met een groep fietsers

De eerste drie regels zijn eigenlijk heel logisch, maar bij die laatste twee is het echt wel aanpassen. In België kan je je als fietser wel vrij veel permitteren, want autobestuurders houden (meestal) wel rekening met je, maar hier… ze rijden maar en jij moet maar zien dat je het overleeft, brrrr!  En ja dat toeteren ook altijd… De meest favo-bezigheid van automobilisten hier is blijkbaar toeteren. Voor echt alles duwen ze op hun claxon, en dan al zeker als ze blanke studenten voorbijsteken.

 Verder hebben we dit weekend gezwommen, uit eten gegaan, gepoetst en opgeruimd… Ons huisje is nu spik en span, vooral dankzij Caro en Laura’s schuurinspanningen. We zijn helemaal klaar om er in te vliegen!!!!



Onze eerste avond uit eten...



Het leven zoals het is... in Suriname

Nu onze jetlag stilaan wegebt, leren we het land hier als maar beter kennen. Er zijn zo van die eigenaardigheden in elk land, waar je toch telkens weer even van staat te kijken…

Dat ze in Suriname niet van de rapste zijn, daar hadden ze ons voor gewaarschuwd, maar dat het zooooooooo erg was, dat had ik nooit kunnen inschatten.  Toen we gisteren in het centrum van Paramaribo telefoonkaarten gingen kopen, werden we direct met onze neus op de feiten gedrukt. De vrouw aan de balie was duidelijk niet gewoon om 6 nummers achter elkaar te activeren. Daartussen bediende ze ook nog eens op haar dooie gemak 2 andere klanten… Meer dan  40 minuten later waren we eindelijk terug buiten! Wetende dat er geen wachtende voor ons waren, kan dit toch wel tellen voor maar 6 GSM-nummers.

De taxi hier in Suriname is eigenlijk heel goedkoop. Voor amper 10 SRD (= € 2,20) rijden we van het appartement naar de stad, maar je moet er wel het een en ander bijnemen. Als er niet voldoende plaats is in één taxi, dan heb je verschillende mogelijkheden.

-          De meest voor de hand liggende optie is uiteraard twee taxi’s…

-          Een andere mogelijkheid is gewoon enkele klapstoelen bijzetten

-          Een derde mogelijkheid is in de koffer kruipen. De taxichauffeur vertelde ons namelijk heel fier dat hij in zijn - heel gewone - auto eens 7 mensen vervoerd had!!! Of dit veilig is, valt natuurlijk te betwijfelen…

Omdat we niet altijd de taxi willen nemen, zijn we op zoek gegaan naar fietsen. Volgens de reisgids is dat iets typisch voor de stagiaires en Nederlanders. Aangezien wij een van beiden zijn, en ook wel graag sportief overkomen, doen wij daar ook aan mee. Er zijn twee verhuurbedrijven in Paramaribo, maar we vingen twee keer bot: geen fietsen voor lange termijn beschikbaar! Wachten was dus de boodschap, want volgens die ene vrouw zouden er de volgende dag fietsen zijn. Dit was echter buiten de regen gerekend, want: regen = niet kunnen werken aan de fietsen buiten… Hopelijk hebben we morgen meer geluk!

Over regen gesproken, het heeft hier de hele dag geregend! Met bakken uit de hemel, maar in tegenstelling tot België is de regen hier zalig verfrissend… Net zoals onze koude douche stoort het mij helemaal niet.  Alleen jammer dat de zon niet schijnt, maar het blijft hier wel warm… 

... gelukkig maar!!!

Aangekomen!

Hallo daar,

Eindelijk zijn we aangekomen in het zalig warme Suriname. Al maanden kijken we hier naar uit… en nu is het eindelijk zover! Na een vlotte autorit van 3 uur, een korte overnachting in een designhotel op Schiphol, een 10 uur durende vlucht met KLM (die trouwens supergoed georganiseerd was: warme doekjes, lekker eten, ijsjes, een massa films en zeer vriendelijke hostesses) en een laatste hete busrit van de luchthaven naar Paramaribo zelf, zijn we aangekomen in ons gezellig appartement.

Tijdens die laatste bus/taxirit hebben we toch al een beetje een idee kunnen krijgen van het land. De mensen zijn hier ook superefficiënt: zijn er niet genoeg plaatsen in de auto? We zetten er gewoon een paar klapstoelen bij J.

Foto’s volgen zeker nog, maar ik was te druk bezig met alles te bekijken om nog aan mijn fototoestel te denken!!

Gisterenavond brachten we nog een kort bezoekje aan het chinees winkeltje naast ons, voor de hoogst nodige zaken. Nog een paar telefoontjes via Skype en iedereen zocht zijn prinsessenbed op in de met airco voorziene kamer, zalig fris, afgeschermd van de muggen…

Deze morgen werden we dan gewekt door de vogeltjes,  althans dat dacht ik… Mijn biologische klok was nog wat in de war. Ze was er namelijk van overtuigd dat het al goed ochtend was, maar nee hoor: het was nog pikkedonker … het was 4 uur ’s nachts!! Maar als je dat dan omrekent naar Belgische tijd, kom je op 8u ’s morgens, wat dan ook weer heel normaal is…

Straks gaan we naar de winkel om al het nodige aan te schaffen en voor de rest? Genieten van de zon en ons laten overweldigen door al die nieuwe dingen... ZALIG!

Tot de volgende...