Sometimes it's hot in april

Stilaan verstrijken de dagen op onze kalender. Vanaf vandaag is het nog net geen 6 weken meer voor we terug zijn op Shiphol, en we willen nog zo veel doen!

De afgelopen weken zijn we zo wat in een routine terechtgekomen van voorbereiden en naar Santigron gaan. Het vroege opstaan om de school bus te nemen, wende niet, maar de busrit leek telkens sneller gedaan te zijn. Sliepen we misschien iets meer dan anders?

De kinderen weten nu echt wel wie we zijn en de meesten zijn niet meer verlegen. Ik denk, aan hun gezichtjes te zien, dat ze toch wel blij zijn om ons te zien. Ze werken ook allemaal heel flink mee en zijn licht teleurgesteld als hun half uur individuele begeleiding er alweer op zit. Dan moeten we even streng zijn en hen aanporren terug naar de klas te gaan, want anders zitten we binnen de kortste keren met de hele klas onder onze hut/taalklas…

Vorige donderdag zag onze dag er even anders uit. De juf van de 2^e klas was afwezig en normaal nemen we op donderdag net de 2^e klas. Maar aangezien de kinderen naar huis mogen indien de juf afwezig is, hadden we maar twee opties: ofwel namen we de hele klas samen en deden IETS, ofwel lieten we de kinderen naar huis gaan en dan deden wij niets van de hele voormiddag. Logisch dat we voor optie N° 1 gegaan zijn! Zonder enige voorbereidingstijd hebben we dan met de kinderen allerlei talige spelletjes gespeeld. Ze schreven ook een echte brief aan de kindjes van Brownsweg. Het was af en toe wel even zoeken, maar ik ben toch blij en fier dat we hen de hele voormiddag nuttig hebben kunnen bezighouden. Veel beter dan dat ze gewoon terug naar huis zouden gegaan zijn, toch?! De kinderen vonden het ook heel leuk en wat vooral belangrijk is, ze hebben toch wel wat Nederlands gesproken. Ik vermoed zelfs gemiddeld meer dan op een gewone schooldag…

Er was toch iets wat me die dag opviel, waar ik nog niet over verteld heb. Toen ik een jongen aanmoedigde om even te zwijgen en te luisteren en hij dat niet meteen deed, stapte ik naar hem toe om naast hem te gaan staan… De jongen dacht dat ik hem een mep ging verkopen en dook bijna onder zijn stoel. Ik heb hem toen wel gezegd dat ik hem niet ging slaan, maar hij geloofde er toch precies niet al te veel van. Ook daarna was er een soortgelijk incident met die jongen, hij moet dus toch wel schrik hebben voor slagen. Het is dan ook een nog vaak gebruikte straf op heel wat scholen in Suriname. Zelf noemen ze het ‘zwepen’ of 'meppen' geven. We hadden het twee weken geleden live mogen meemaken en de juf kwam ons nadien (zeer fier) vertellen: “ik heb echt zo hard gemept als ik kon!”.  Ook andere, vernederende straffen worden gebruikt om de kinderen onder de knoet te houden, zoals: voor de hele school een gebedslied zingen, de toiletten poetsen,vernederd worden tijdens een preek van het onderschoolhoofd,  … Te pas en te onpas worden de kinderen ook uit de klas gezet. Ik geloof ook niet dat het nog werkt. De kinderen krijgen een mep, moeten iets doen, maar hun gedrag verandert niet. En ben je dan verwonderd dat ze ook op elkaar slaan? Nee toch! En ja, dan begint het weer van vooraf aan: jij slaat een kind, jij krijgt slaag van de juf… Het is een vicieuze cirkel en de leerkrachten doen er gewoon vlotjes in mee. En het schoolhoofd? Die staat er bij en die kijkt er naar, letterlijk! Hij spreekt niet tegen de kinderen, zit in zijn lokaaltje en laat alles over aan de juffen. 

Deze week is het nog werken geblazen en dan begint ook hier de paasvakantie. Het weer wordt alsmaar beter (lees: het wordt alsmaar heter!) en een verfrissende plons in het zwembad is echt dus onontbeerlijk… Een geluk dat we een abonnement hebben!!

In de vakantie gaan we enkele uitstappen doen. In de planning zitten al zeker de schildpadden op Matapica, vissen naar piranha’s op het Brokopondo-stuwmeer en een fietstocht naar de oude plantages!

Mooi weer en tripjes liggen dus in het vooruitzicht, maar nu eerst terug aan de slag…

Tot volgende week!

De taal waarmee je het (bijna) altijd redt: gebaren

In Suriname leven verschillende volkeren vredig met elkaar. Javanen, Chinezen, Hindoestanen, Creolen, een paar Nederlanders, … Als je al iets over Suriname hebt opgezocht, zou je dit wel al eens moeten tegengekomen zijn. Als Belg ben je dan natuurlijk heel nieuwsgierig hoe dat dan wel in zijn werk gaat, hoe al die verschillende culturen en godsdiensten hier kunnen samenleven…

Nu moet je weten, reisbrochures pakken graag uit met verhalen die niet altijd de waarheid zijn. Maar op het eerste gezicht zou je de boekjes gaan geloven.  Er staan hier in Paramaribo inderdaad een kerk en een moskee vredig naast elkaar te wezen. Maar schijn zou wel eens kunnen bedriegen… De schijn wordt wel heel hoog gehouden en de mensen zullen ook in eerste instantie zeggen dat ze allemaal vredig samenleven. Tot je iets beter kijkt, of luistert naar bijvoorbeeld de taxichauffeur van Javaanse afkomst. Als hij op straat een Creool ziet passeren, zal hij het ook niet nalaten om er iets over te zeggen. Ook vertelt hij welke criminele feiten al die creolen op hun kerfstok hebben. Met de woorden “het zijn toch altijd zij die er bij betrokken zijn” kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat onze vriendelijke taxichauffeur eigenlijk een beetje racistisch is. Nu ja, één man maakt natuurlijk de zaak niet… Grondiger onderzoek was aangewezen.  Na wat rondvragen en praatjes maken met mensen, werd ons vermoeden bevestigd: de verschillende bevolkingsgroepen leven hier naast elkaar, niet met elkaar en tot zolang ze geen baat zien in een verstandhouding met een andere, zullen ze ook ver van elkaar wegblijven. Hebben ze er echter eigen belang bij, ja dan...

Al die verschillende culturen en groeperingen hier, zorgen natuurlijk voor een waaier aan ervaringen… Maar mijn voorkeur gaat voorlopig toch wel naar de Chinezen. De meeste Chinezen hier baten een winkel uit. Dat kan variëren van 3 rayons over 12 rayons tot een heuse grote supermarkt. Bij ons in de straat, op twee huizen van onze verblijfplaats, is er zo’n 3-rayonnige-winkel. En de eerste keer toen ik binnenstapte, dacht ik: ”Oei, ga ik hier wel iets vinden naar mijn zin?!” Maar hé, ze hebben ook bekende merken zoals Coca-cola en Colgate… Het is gerieflijk zo’n winkeltje in de buurt.  Wij kopen er ons water, kaas, boter, herlaadkaarten voor de gsm, … Voor de echte boodschappen gaan we naar een grotere supermarkt. Al naar gelang onze drang naar Westers eten gaan we dan naar de Choi (vergelijkbaar met Delhaize), Tulip of Best markt. Deze laatste is zo’n voorbeeld van een grote Chinese supermarkt waar alles net iets minder duur is… Goed om weten toch?!

Nu vraag jij je waarschijnlijk af: wat is er nu in godsnaam zo leuk aan een chinees winkeltje?! De mensen natuurlijk! In al die kleine winkeltjes zijn de mensen ongelooflijk vriendelijk, ze lachen de hele tijd (ken je andere Chinezen?) Er is maar één probleem: zij verstaan ons niet en wij verstaan hen niet! We communiceren meestal in een mengeling van enkele woorden, cijfers op de kassa en erg gearticuleerde en gegesticuleerde woorden en gebaren. En dat levert dan ook heel wat gelach van onze kant op.

Gisteren gingen we 6 grote flessen water halen. Omdat het al laat op de avond was, moesten we het vragen via een luikje (zoals bij de apotheker). Ik vraag dus – met heel veel articulatie:”Graag 6 (ik toon 6 vingers) grote (ik toon mijn handen ver uit elkaar) flessen WATER (ik doe het gebaar van drinken).” Je zou denken dat ze nu met alle mogelijke dranken uit haar afdeling dranken zal gaan komen, maar nee hoor: ze loopt er naartoe, wijst iets aan. Ik doe: Nee nee ernaast (en gebaar naar rechts) nee daarnaast (gebaar nog eens naar rechts) JAAAA! Onze 6 flessen water komen onze kant op.

Dan komt het betalen. Doordat ze via een luikje werkt, kan ze niets tonen op de kassa. Het wordt dus spreken.

Zij: “eeeetie euro’s”

Ik: “excuseer, hoeveel?”

Zij “eeetie EURO’s!!”

Ik: “tien?”

Zij: “EEEETIE EURO’S”

Ik geef haar dan maar een briefje van 50 SRD voor de zekerheid…. Ze geeft wisselgeld terug (eeetie is dus gewoon eightteen, en euro's moet dus dollars zijn). Daarna lacht ze al haar tanden bloot en zegt: ”Daadaaaa (met het bijhorende gebaar, uiteraard!)”

Dit is natuurlijk een zeer vermoeiend spelletje en eigenlijk heb ik nu zin in snoepjes, alleen weet ik niet goed hoe ik daar aan moet beginnen met gebaren…

Ja Juf!

Afgelopen week gonsde het in Villa Blauwgrond van de activiteit. Na 5 dagen met z’n drieën, is het verschil in decibels wel vrij groot, maar misschien maakt net die afwisseling het zo boeiend! Op zondag was het Laura haar verjaardag en dat betekende een hele dag verrassingen. We hebben haar onderandere geblinddoekt ontvoerd voor een “brunch” in het pannenkoeken- en poffertjescafé waar je (hoe kan je het ook raden!) pannenkoeken en poffertjes kan eten. Met wel 100 verschillende soorten zoete en hartige pannenkoeken was het voor elk van ons niet gemakkelijk om een keuze te maken. Sommigen kozen er dan maar voor om een eigen combinatie samen te stellen! We gaan dus zeker nog eens moeten teruggaan, maar ik heb voor de zekerheid ook de kaart gefotografeerd. Zo kan ik zelf thuis ook eens wat speciale gevallen uitproberen, zoals de pannenkoeken voor 18 + J Maar voor mij was het die dag nog iets te vroeg om pannenkoeken met alcohol te eten.

Op maandag en dinsdag was het voor Laura, Daphné en mij voorbereiden geblazen: materiaal maken, lessen en activiteiten bedenken voor de taalklas zodat we woensdag, donderdag en vrijdag veel konden doen in het schooltje in Santigron. Het was wel leuk om eindelijk nog eens goed te kunnen doorwerken, aan iets waarvan we weten dat we het ook echt kunnen uitvoeren!

  

Woensdagochtend moesten we dan weer vroeg uit de veren om naar Santigron te gaan, waar we die dag met de 3^e klas aan de slag gingen. De taalles die we voorzien hadden, verliep vrij goed, behalve dat de leerkracht van de 3^e klas te pas en te onpas onderbrak om het te vertalen in het Saramacaans. De leerkracht vertelde ons nadien dat het niet anders kan dan met vertalen, want dat de leerlingen het toch niet begrijpen. Ja voor mij was het dan wel duidelijk waarom die kinderen geen moeite doen om Nederlands te spreken en te begrijpen. Het wordt toch allemaal vertaald, ik zou ook geen moeite doen! Trouwens, alle leerkrachten spreken in de klas en zelfs tijdens de les taal Saramacaans, ongelooflijk, maar het verklaart wel veel…

De taalklas mogen we van Mr. Baisi, het schoolhoofd,  op een plateau met een rieten dak boven geven, weer een nieuwe ervaring: lesgeven in open lucht! Ik heb al een nadeel ontdekt: als er wind is, waaien de papieren weg!! Het was nog even zoeken naar stoelen en tafels, maar die werden ons uiteindelijk gebracht door enkele leerlingen van de 4^e klas. Ook de dagen die er op volgden, mochten we in geen geval zelf de tafels en stoelen versleuren. Nee, de stoute leerlingen van de klas moeten de stagiaires helpen! Tja… wie ben ik dan om er iets op te zeggen!? Gewoon laten gebeuren dan maar! Via allerlei kleine testjes probeerden we te achterhalen wat precies de grootste noden van de leerlingen waren, maar het werd ons al snel duidelijk dat  er heel veel dringende noden waren. Het niveau van de kinderen is echt heel laag en we zullen dus bij elk kind op verschillende vlakken (spreken, schrijven, lezen) moeten werken. Sommige kinderen van de 3^e klas kunnen zelfs amper lezen! Enkel luisteren lijkt nog goed te gaan, maar of ze alles begrijpen wat we zeggen is ten zeerste de vraag! De kinderen zeggen ook de hele tijd: “Ja juf”, op alles! 

Een kennismakingsgesprekje verloopt dan algauw als volgt:

-          “Wat is je lievelingskleur?”

-          “Ja juf!”

-          “Hoeveel zussen en broers heb je?”

-          “Ja juf!”

-          “Hoe heten je broers?”

-          “Ja juf!”

-          “Ok, we gaan iets anders doen!”
-          “Ja juf!”

Heel frustrerend!!   

Donderdag was het dan de beurt aan de 2^e klas en vrijdag de 1^e klas. Ook daar stelden we net hetzelfde vast… We weten dus wat te doen met de kinderen de komende weken! Ik denk wel dat de kinderen ons stilletjes aan gewoon beginnen te worden. In het begin keken ze echt wel heel raar en verlegen, want ja 3 blanke meisjes dat valt wel op natuurlijk! Zelf heb ik niet echt het gevoel anders te zijn, maar door hun blikken besef je maar al te snel dat je anders bent. Vrijdag waren de kleutertjes toch wel al heel gewend aan onze aanwezigheid op school en ze wouden allemaal eens voelen aan onze huid. Het leek wel een weddenschap. Heel grappig toen ze merkten dat het eigenlijk niet anders aanvoelde, maar ze wouden ons toch precies niet meer loslaten. Wij vinden dat niet erg, want het zijn stuk voor stuk allemaal schattige kindjes. 

Verder hadden we hier de afgelopen week andere kleine probleempjes genaamd mieren! Die beesten kennen echt geen gêne en kruipen overal in. We hadden ze in het begin van maart al in onze suiker, waardoor we de suiker nu in zelfgerecycleerde glazen potten doen, maar nu kruipen ze ook echt overal in: de nog GESLOTEN cornflakes, de koekjes, het brood,… Niets in veilig voor die beesten! We proberen alles zo goed mogelijk af te sluiten, in dozen of glazen potten te doen, maar dan nog vinden ze vaak hun weg naar binnen…  Alle mogelijke oplossingen zijn dus meer dan welkom. (geen zoetigheid kopen is geen optie!!)

De afgelopen dagen zijn Daphné en ik gaan eten bij de warungs, op 5 minuten stappen van waar we wonen. Een warung is een kleine eettent waar je lekker Javaans kan gaan eten of afhalen. Het is echt spotgoedkoop (omgerekend ongeveer € 3!) en heel lekker! Het lijkt een beetje op Chinees eten met bami en nasi, maar ook andere gekke namen staan op de menukaart, zoals Saoto (een soort kippensoep) en teloh (gestoofde cassave). Spannend dus als je zoiets vraagt, niet wetende wat je op je bord zal krijgen! Er zijn veel van die warungs naast elkaar en we zullen dus nog vaak moeten teruggaan om ze allemaal een bezoekje te brengen en om de hele kaart eens uit te proberen. Ook de plaatselijke bevolking gaat naar de warungs en ’s avonds is het in de straat een drukte van jewelste. Je zou kunnen zeggen dat de warungs hier zijn wat de frietkoten in België zijn: druk, maar o zo lekker! Mmmm frietjes van het frietkot, ik kijk er nu al naar uit…

Tan Bun!