De vakantie zit er ook hier in Suriname bijna op. Terwijl jullie allemaal terug in het werk- of schoolstramien kwamen, konden wij het land nog wat verder verkennen en genieten van het mooie weer, nu ja goed weer…
Dinsdag pakten we opnieuw onze zakken, ditmaal gingen we eerst richting Domburg, om vervolgens naar Matapica te varen… Een beetje een tocht in de omgekeerde richting, want Domburg ligt verder aan de Surinamerivier dan Paramaribo en Matapica ligt aan de oceaan, maar wij (Daphné, Suzanne, Lisa en ik) hadden wel een hele leuke reden om een ommetje naar daar te maken: de zeilboot van Kris lag daar aangemeerd en hij wou ook wel naar Matapica varen. Een toertje met een zeilboot? Daar zeggen wij geen neen tegen!! Het heeft wel heel wat voeten in de aarde (en in het water gehad) vooraleer ons reisje over water begon, maar het was de moeite. Maar laat mij beginnen bij het begin. De nacht voor ons vertrek had het weer eens ongelooflijk hard geregend. Wij noemen het een storing (gelezen in de krant ook!), maar ik vrees dat we stilaan gaan moeten toegeven dat het regenseizoen echt wel begonnen is... Ook op weg naar Domburg waren de weergoden ons niet gunstig gezind en kwam het water met bakken uit de hemel. Dat zorgde ervoor dat we bij onze aankomst niet gewoon even konden roepen op Kris, wiens boot op zo’n 50 meter van de kant lag. Suus en ik hebben gezwaaid, maar tevergeefs. We hebben er dan maar de moderne technologie onder de vorm van een gsm bijgehaald en dat werkte wel… Het stopte zelfs met regenen! Kris kwam ons halen in z’n Dingi (een kleine opblaasbare boot met motor), maar daar liep het fout. De stroming van de Surinamerivier was iets te hevig en net toen we in de boot stonden, vaarde deze onder de steiger, met als gevolg dat hij begon te kantelen. Wij lagen met z’n drieën half in het water, onze tassen dreven in het rond en de boot stond op z’n kant. Met de hulp van een zeer vriendelijke Nederlander kwamen we terug in de juiste positie, maar het kwaad was geschied: alles was doorweekt!! Op de boot aangekomen bekeken we de schade, maar er was niets waardevols stuk gegaan… Dan maar het anker lichten en zo vertrokken we. Kris moest zich bezig houden met een of ander bootding, waardoor ik achter het roer belandde! Als een volleerde vaarster heb ik door weer en wind (want ja hoor, onderweg is het nogmaals beginnen gieten) tot in Johanna & Marghareta gevaren, een tocht van om en bij de vier uur met enkele obstakels zoals een visnet in het midden van de rivier en enkele zeer ondiepe stukken… Maar we zijn er heelhuids, en licht verbrand, geraakt! Uiteindelijk was het al bijna donker toen we overstapten op een klein bootje waarmee we door het moeras vaarden om tot op het strand te geraken. En ja hoor, ook onderweg kregen we de volle lading. Helemaal doorweekt en verkleumd door de koude wind, arriveerden we op het verlaten strand Matapica. We aten snel een hapje, droogden ons af (maar verse kleren had geen zin, want het was nog heel bewolkt) en om 21u vertrokken we dan naar het strand. Het werd een lange strandwandeling in het pikkedonker, zaklampen zouden de schildpadden doen schrikken waardoor ze hun eitjes kunnen verliezen. We leken we dieven zoals we daar op het strand liepen. Na wel 6 km stootten we, bijna letterlijk, op een kolos van een beest. We hadden meteen prijs: het was de grootste ter wereld, de lederschildpad (voor de dierenartsen onder jullie: dermochelys coriacea, hier in Suriname de aikanti genoemd) Het is heel imposant om zo’n groot beest te zien liggen op nog geen meter afstand en wel in een heel kwetsbare positie, namelijk wanneer ze haar eitjes aan het leggen is. De eitjes zijn, tegen al mijn verwachtingen in, vrij klein. Het zijn net blinkend witte pingpongballetjes. Draaiend in het zand en zwembewegingen makend, maakte mama schildpad uiteindelijk haar nest terug dicht, waarna ze traag over het strand terug kroopt om te verdwijnen in het zwart van de zee… Ik was op slag alle waterellende vergeten, ongelooflijk! Met enkel het geluid van de bruisende oceaan, keerden we terug richting onze slaapplaats. We kwamen nog veel schildpadden tegen: de ene op weg naar de zee, de andere was nog eitjes aan het leggen, nog een andere kwam net uit het water en beklom het zand…
Maar niet elk verhaal eindigt goed, want ook al leken wij de enige op het strand en is het een vrij verlaten gebied, toch zijn er elke avond rovers die de pasgelegde nesten komen leeghalen: schildpadeieren zijn een geliefde delicatesse, maar o zo zeldzaam. Er is geen geld om bewaking op het strand te zetten dit jaar, waardoor alle eieren, op enkele na, weggehaald zijn. Dit jaar zullen er dus bijna geen eitjes uitkomen, waardoor deze fascinerende schildpadden over enkele jaren uitgestorven zullen zijn…
We beleefden nog een zeer onrustige nacht, waar we alweer geteisterd werden door regen, ditmaal in onze tent! De volgende ochtend was de hemel echter stralend blauw en genoten we alle vier nog van een zalige ochtend met een frisse duik in de Atlantische oceaan, waarna we goedgemutst terugkeerden met een ton aan mooie herinneringen!
